23 Μαΐου 2016

ΠΟΛΕΜΟΣ και ΕΙΡΗΝΗ

Χαρισμένο:
*Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης
*φίλες/φίλους, Προσωπικό Βιβλιοθήκης Κοζάνης

Μια μπόμπα αιωρείται, παιγνίδι ενός τσίρκου - που δε διστάζει
Έχει μετρήσει κεφάλια, κορμιά θα διασπαρθούν - μέσα σε κήπους  
Είναι μια κόλαση, μια σκηνή σε τόπους - λαοί στο Γολγοθά τους
Δείμος και Φόβος, φρίκη και τρόμος, Άρεος υιοί - κι αυτός δε ο Άρης
Και συνοδοί Θεές, η Ενυώ κι η Έριδα - σφαγής, φιλονικίας
και Κήρες συνεπαρσά, ρουφάνε το αίμα των νεκρών - νεκρών παιδιών
Σαν ειν’ γιορτή δική τους, δικό τους - λαμπρό το πανηγύρι
                              *
 «Συγγνώμη που σας πίκρανα - συγγνώμη!»
                              *
Σήμερα η τηλεόραση με σχέδιο πτήσης - απ’ άλλο πλανήτη
Εκεί έξω στάχτη και μπούλμπερη - το αίμα να ρέει
Καθόμουν αμέριμνα στο σαλόνι - σε διαφήμιση οι έγνοιες μου
Συνήθως γύρω στη οκτώ, εκτός των άλλων - μια χούφτα σπόρια
Είν’ η ώρα, στο άλλο χέρι μια red bull ή coca cola - πίνω για να ξεχάσω
Ένα υπερηχητικό περνάει ξυστά, τεντώνει τόξο - ίσα που γλύτωσε το βάζο
Μ’ αναρωτιέμαι Θέ μου - πόσο απέχω απ’ το ραγισμένο βάζο
Στο πλάνο, άνθρωποι απ’ την πόλη Χολμς - που με τρομάζουν
Στο πλάνο, άνθρωποι απ’ την Καμπούλ - πέφτουν σε νάρκη
Βαριά τα μαύρα σύννεφα, συνοδεύουν - τα φέρετρά μας
Μα ποιος θα κλάψει, θα πονέσει - Μάνα τα βάσανα σου
Μπομπ, μπομπ! μέρα και νύκτα - νέα ερείπια στη γειτονιά μου
Με μέλει, δε με μέλει - με μέλει, δε με μέλει - μαδώ μια μαργαρίτα
                              *                                                  
Βρώμικα αστεία, βρώμικοι άνθρωποι - μια συνταγή
Είναι ο μάγειρος που σχεδιάζει - πάνω σε νεκρά κρανία
Δεν κάνει λάθος, σκοπεύει - δάκτυλο στη σκανδάλη                                
Κι οι βόμβες σκάνε, πέφτουν βροχή - βρώμικα αστεία
Νεκρά κουφάρια, το κουφάρι σου - βρώμικα αστεία
Λουλούδι μαραμένο, ενός παιδιού - τα ματωμένα χείλη    
                              *
Κι έπειτα μια ιστορία, σωσίβιο στη πλάτη - σ’ άγνωστα μέρη
Ένα ποτάμι κουρέλια, του σάπιου αέρα - ασυνόδευτα δέματα
Πρόσφυγες, πρόσφυγες, προσφυγόπουλο - ψυχή μου ν’ αντέξεις
Ένα βαρκάκι, ελπίδα συμβολίζει. Ειρήνη σ’ αναζητώ - ελπίδα μου
Σαν δω, σαν ζωγραφίζεις, σαν δεν πνιγείς και Συ - μες στις βρωμιές
                              *
Κι έπειτα Οδύσσεια, κανένας πηγαιμός - αδύναμη φωνή να σβήνεις
Αγκάθινο στεφάνι - σε πληγές καρφωμένο ταξιδεύεις
Ψηλά οι ουρανοί - πόρτα για δες μια μαχαιριά
Κλειστή η οδός του παραδείσου - που με μαραίνει
Κακό σημάδι, κολλημένο σε γραμματόσημο - μ’ άσβηστες μνήμες
Γριές μες τα καρότσια - μια χαρακιά μέσα στα στήθη μου!
                              *
Υδρόγειος, για δες ντροπή - εικόνα που παρελαύνεις
Εμπρός απ’ τους επισήμους του ΝΑΤΟ - βρώμικα αστεία
Τους επισήμους Ασαντ, Πούτιν, Ερτογάν - βρώμικα αστεία
Των αρχηγών Ευρωπαϊκών Κρατών - βρώμικα αστεία
Παραφρόνων ISIS - βρώμικα αστεία
Από τη Γουόλ Στριτ - βρώμικα αστεία 
Το δείκτη Νταουν Τζοουνς - βρώμικα αστεία
Το δείκτη χαμηλής νοημοσύνης - εξ αμελείας
Εμάς όλων, με ερωτηματικό, κερδίστε χρόνο - είναι καιρός
Την πιο επίσημη νοικοκυρά - που συγκινείτε
                        *
Η ημερήσια διάταξη έχει πόλεμο - σύννεφα
Κοχύλια άδεια, ξεβρασμένα - μια τόση δ’ αγκαλιά
Κι από τι βλέπω, οκνοί λαοί ρεμβάζουν - έξω απ’ τον κήπο των λεόντων
Όμορφες γραμματείς, ανάθεμα, κι αγόρια όμορφα - που φιγουράρουν
Όμως δεν θυμώνω, ζήσε την ζωή σου - μέχρι εκείνος ο κεραυνός
Κανείς δεν μπορεί να θυμώσει. Ίσως - ωραίες μπόμπες τις βαπτίζουν
Άγνωστο πώς, δε θα σου πω το μυστικό, ψάξε μαζί μου - είναι καιρός!
                        *
Μπορεί να κατάλαβες απ’ τα λεγόμενα μου - μπερδεύομαι με τη γραφή
Πάντα μου μπέρδευα την ιστορία, τον έρωτα - φωλιές που ωριμάζουν
Χειρότερα, εμφύλιοι, καιρός για επαναστάσεις - σκληρά με προσκαλούνε
Καταραμένοι όσοι πέσατε τσάμπα για μας - αυτή κι αν είναι ιστορία
Περίλυποι, δε θα σας ξαναδούμε σ’ άλλη στροφή – πικρή μου ιστορία
                         *
Βλέπετε αυτός ο καθρέπτης, όσο κι αν φιγουράρει - πάντα στη γρουσουζιά
Μας παραμόρφωσε το χθες, το σήμερα, ίσως το αύριο - πάντα χειρότερο
Ποιος μίτος, με κείνο το κουβάρι, καλέ Μινώταυρε - ποτέ δε θα χορτάσεις
Πάντα μπερδεύω την ιστορία με την αγάπη, χώρα μου Εσύ - μύθος
Αυτούς που έπεσαν τσάμπα για μας - απαρηγόρητα θρηνούν
Τους άλλους που κυκλοφορούν ελεύθερα - φορώντας μπιχλιμπίδια
Όλες οι πατσαβούρες στολισμένες με παπιγιόν - μέσα στη βρώμα
                              *
Όμως να σας πω, πως με λένε - τι σημασία έχει
Σημασία έχει να μην πέφτουν οι μπόμπες - πάνω σου
Να σας πω την πόλη που γεννήθηκα - τι σημασία έχει
Τη γειτονιά που με ’βλεπε σιγά, σιγά - να μεγαλώνω
Το όνομά μου, να σας πω, το πρώτο μου ραντεβού - γλυκό φιλί
Αν συμμετείχα στα κοινά ή πόσες φορές - πήγα να κοινωνήσω
Όμως κάτι περιμένετε
Μια μέρα θα σας πω, στα καλά του καθουμένου - δεν ονειρεύομαι
Είχε ένα τέτοιο φως, μια τέτοια ασπράδα - να ζευγαρώσω
Να μη μπορώ να δω τον ήλιο, να ρίξω μια βουτιά - όνειρα μου
Έπιασα κι έγραψα ένα τραγούδι.  Είπα γεια σου - Ειρήνη!
Ξέρω, το δάκρυ κυλάει στο μάγουλο σου - Ειρήνη
Δάκρυ ακριβό, το βλέπω πως, κατηφορίζει - αργά, σιγά Μας καίει!
                             *
Η γης μας καίει, Εσύ κι Εγώ, στα χέρια μας η… Ειρήνη!
                             *
Μια πεταλούδα μεσ’ τη βροχή - ζεύξη το βλέμμα
Μαζί η φωνή να ψιθυρίζει ένα τραγούδι - της ποταμιάς
Μια λύρα αρχαίου θεού σέρνει χορό - με ταξιδεύει
Το χέρι φίλε μου, ζεστή καρδιά - να μη βραχούμε
Κι άλλο τραγούδι απ’ τη σιγανή βροχή - περιγελά τις έχτρες
Μεσ’ τη σκηνή του κόσμου - σοφό ένα τραπέζι
Και γύρω αγόρια και κορίτσια - μελίσσι μια βουή
Στεφάνια με ρόδα ολόγυρα - άνθη
Ζωή, για σένα να τρυγούν - στη πιο τρελή γιορτή
                      *
Μια αγκαλιά, μια αγκαλιά λουλούδια - Θεέ μου!
Μια ονειρεμένη- αγκαλιά. Για σένα Ειρήνη!!!
Κι ένα χαμόγελο του κόσμου - το πιο γλυκό τραγούδι!


Kostis nil - Πόλεμος και Ειρήνη - Μάιος 2016

13 Μαΐου 2016

ΥΓΡΟ ΠΑΝΩΦΟΡΙ


Έχω κάτι, με λίγα λόγια
που άγγιξαν τη σιωπή
πολύ βασανισμένα.
Όποιος την αγάπη αισθάνεται
κι από ’κει ένα ταξίδι πάνω σε μαχαίρια
με λάμες που αντιφεγγίζουν.

Φύτεψες την αγάπη με το βλέμμα
σ’ ένα κήπο γεμάτο τριανταφυλλιές
κι οπωροφόρα
όμως οι λυγμοί της αγάπης
υγρό πανωφόρι
να μην κουράζεσαι, να μην πονάς.

Εγώ πάλι θα σου τα ’πω
πάλι με χάδια
με φιλιά
και συ, για πέστο στα πουλιά
πριν εκείνα πετάξουν στους γυάλινους ουρανούς.


Kostis nil - Υγρό πανωφόρι - Σεπτέμβρης 2004

2 Μαΐου 2016

ΑΠΟχΤΕΝΙΔΙΑ


Ύστερα δε σου ’πα, δε φαίνομαι
Είναι η σκιά μου, αυτή κι αν είναι
Τις αλητείες πάνω στο κορμί σου, δεν υποφέρεις
Ένα μεσοφόρι κυματιστό, δικό σου - να σφίγγει
Γύρω απ’ το λαιμό μου, η θηλιά που υποφέρω

Η τιμωρία σου αλήτη, κέρασμα, να σφίγγει

Ώσπου η ψυχή μου, αυτή κι αν είναι
Που με τη λάμψη του φεγγαριού ζορίζει
Μεσ' την ασχήμια δίνει χτένι - χτενίζεται
Και το κορμί τι φέρνει, λούζεται, λούζεται τ’ αποχτενίδια

Πρόσωπο μου, γυμνό, ευφάνταστο, με προκαλείς


Kostis nil - αποΧτενίδια - Μάιος 2016